وجود فلزات سنگینی از قبیل آرسنیک و جیوه در آب و یا محیط برای سلامتی هر موجود زنده ای بسیار خطرناک می باشد. یکی از روش های مناسب برای جداسازی فلزات سنگین از آب، فرآیند جذب سطحی می باشد. در این فرآیند از جاذب های متنوعی استفاده می شود. معمولا مناسب ترین جاذب برای این فرآیند، جاذبی است که دارای حجم بسیار کم با ساختار اسفنجی با سطح مقطع درونی بسیار زیاد باشد.

به عنوان مثال زغال فعال یکی از مناسب ترین جاذب ها برای این فرآیند می باشد.

در این تحقیق ابتدا مقدار معینی از آرسنیک و جیوه را در آب حل نموده و سپس با بهره گرفتن از فرآیند جذب سطحی و با جاذب های متفاوت آنها را از آب جدا و با اندازه گیری غلظت نهایی محلول درصد جذب تعیین گردیده است. در این تحقیق جاذب زغال فعال را به عنوان مبنا انتخاب نموده و قدرت جذب دیگر جاذب ها نسبت به آن مقایسه گردیده است.

هدف اصلی این تحقیق تهیه و بررسی پلیمرهای هادی از قبیل پلی پیرول و کامپوزیت های آن به عنوان جاذب و مقایسه قدرت جذب آرسنیک و جیوه توسط این پلیمر و کامپوزیت آن با زغال فعال و

بنتونیت می باشد.

مقدمه:

جذب سطحی به عنوان گرفتن و جذب کردن مولکول ها یا یون ها یا اجزایی از یک فاز به وسیله سطوح داخل و خارجی یک فاز جامد تعریف می شود. واکنش های انجام گیرنده در سطح تماس جامد و مایع، تعیین کننده میزان و شدت جذب خواهند بود.

در این تحقیق ابتدا مقادیر مشخص آرسنیک و جیوه را در آب حل کرده و سپس با بهره گرفتن از فرآیند جذب سطحی در دما و فشار محیط یون آرسنیک و جیوه با بهره گرفتن از جاذب های متفاوت جذب شده اند. از اهداف این تحقیق علاوه بر بررسی پلیمرهای هادی و کاربرد آنها، از این پلیمرها پس از ساخت به عنوان جاذب استفاده می شوند. و نیز طرز تهیه پلیمر پلی پیرول و کامپوزیت های مختلف آن مانند کامپوزیت پلی پیرول با پلی وینیل الکل، پلی پیرول با پلی اتیلن گلیکول و… مطالعه شده است.