حقوق هواپیمایی که در آغاز پیدایش، بیشتر جنبه بین‌المللی و به عبارت صحیح ‌تر جنبه بین‌الدولی داشت و رعایت حدود مرزهای هوایی همانند مرزهای زمینی کشورها در آن مد نظر بود و کمتر به حقوق خصوصی توجه داشت با تنظیم کنوانسیون ورشو، گام در این مسیر گذاشت.

کنوانسیون ورشو  و  پروتکل های الحاقی
کنوانسیون ورشو 1929، اولین کنوانسیون بین المللی در زمینه حقوق خصوصی هوایی بود. این کنوانسیون، اولین ماحصل اقداماتی بود که از سال 1910 میلادی آغاز شده بود. در آن سال، گروهی از حقوقدانان از کشورهای مختلف در اروپا گرد هم آمده و «کمیته حقوقدانان بین المللی هوایی» را برای پیش نویس کردن مجموعه قوانینی در خصوص حقوق هوایی تشکیل دادند. تلاشهای این گروه با آغاز جنگ جهانی اول خاتمه یافت، اما به فاصله کوتاهی پس از آن، تعدادی از سازمان های هوایی، نگرانی خود را در خصوص عدم وجود مقررات مدونی که حاکم بر حقوق خصوصی هوایی باشد و نیز تعدد و تنوع مقررات موجود ابراز نمودند. به نظر آنها، شرایط موجود، شرایط نامطلوبی بود و نیاز به سیستم هماهنگی از مقررات احساس می شد. دولت فرانسه، با توجه به این نیازها، به مجمع ملی خود، لایحه ای را تقدیم نمود که مربوط به مسوولیت متصدی حمل در حمل و نقل هوایی بین المللی بود. با نظر به این که این مساله تنها می تواند بر مبناییک پایه بین المللی رسیدگی شود، در 17 آگوست 1923، دولت فرانسه، نامه ای خطاب به نمایندگان

دیپلماتیک مستقر در کشورش تقدیم نمود که در آن گفته شده بود که دولت وی در حال رسیدگی بر مساله مسوولیت متصدی حمل و نقل هوایی می باشد. از آن جایی که این موضوع مهم، تنها می توانست توسط یک کنوانسیون بین المللی حل شود، دولت فرانسه از نمایندگان کشورها دعوت نمود تا در کنفرانسی که در ماه نوامبر برگزار می شد شرکت نمایند. هدف اصلی این کنفرانس، اول این بود که یک کنوانسیون در زمینه مسوولیت متصدی حمل و نقل ایجاد شود، دوم اینکه در مورد ادامه امور مربوط به یکپارچه سازی حقوق خصوصی هوایی تصمیماتی اتخاذ شود.[5]